Arte urbano, rarezas, rastros del pasado que perviven en las calles de Buenos Aires.
jueves, 19 de junio de 2008
La vereda más angosta del mundo
Pasaje Giuffra y Balcarce
5 comentarios:
Anónimo
dijo...
Benvida de novo Andrea a este pequeniño mundo que conforman as nosas bitácoras onde ceibamos (como é no meu caso) as nosas tolemias ou as nosas teimas , ou as nosas inquedanzas . Un mundo pequeno , pero aínda non tanto como a veira rúa que nos ensinas na imaxe.
Apertas e noraboa pola foto de “femme fatal” do teu avatar.
Cuando camino por Victoria, me pregunto ¿Qué hago acá?, cómo te extraño Buenos Aires...¿porqué me dejaste entonces? no lo sé, cuando me preguntan cual fué la mejor década que recuerdo de Buenos Aires, siempre digo, la del '60, y los primeros años de los '70. Qué pasó despues!, te fuiste muriendo Buenos Aires y en esa agonía no quería verte, sólo quería recordarte como eras: la capital de la nostalgia, de los amores juveniles y del café con los amigos. Y la vereda se fué angostando cada día más hasta que ya no pude caminar y entonces me bajé, perdoname Buenos Aires, ahora sólo puedo verte desde una parte de la ribera, a lo lejos como una imagen desdibujada por la bruma para decirte sólo desde el recuerdo: Qué linda y que distante te veo Buenos Aires, mi ciudad...
5 comentarios:
Benvida de novo Andrea a este pequeniño mundo que conforman as nosas bitácoras onde ceibamos (como é no meu caso) as nosas tolemias ou as nosas teimas , ou as nosas inquedanzas . Un mundo pequeno , pero aínda non tanto como a veira rúa que nos ensinas na imaxe.
Apertas e noraboa pola foto de “femme fatal” do teu avatar.
Uhmm...me encanta! Genial, Andrea...me dispongo a descubrir Buenos Aires bajo el arco de tus cejas.
Abróchense los cinturones.
Mua.
Amigos, muchas gracias por la fidelidad :-))
Procuraré que sea un viaje placentero.
Unha aperta, Andrea
Cuando camino por Victoria, me pregunto ¿Qué hago acá?, cómo te extraño Buenos Aires...¿porqué me dejaste entonces? no lo sé, cuando me preguntan cual fué la mejor década que recuerdo de Buenos Aires, siempre digo, la del '60, y los primeros años de los '70. Qué pasó despues!, te fuiste muriendo Buenos Aires y en esa agonía no quería verte, sólo quería recordarte como eras: la capital de la nostalgia, de los amores juveniles y del café con los amigos. Y la vereda se fué angostando cada día más hasta que ya no pude caminar y entonces me bajé, perdoname Buenos Aires, ahora sólo puedo verte desde una parte de la ribera, a lo lejos como una imagen desdibujada por la bruma para decirte sólo desde el recuerdo: Qué linda y que distante te veo Buenos Aires, mi ciudad...
En Lugo hai unha pegada á muralla que é pouco máis da :-)
Cando poida mandareiche unha foto ;-)
Bicos
Publicar un comentario